Tym razem trochę z innej beczki. Sporo komentujących moje posty na FB wytyka mi różne błędy, nieścisłości, czy zwyczajne bzdury. Cóż, co do błędów - moje książki rzecz jasna nie są ich pozbawione, mimo że korzystam z profesjonalnej korekty. Ale też nie przypominam sobie publikacji naukowej z czasów PRL w której nie byłoby wklejonej erraty. Później już chyba nikt się w takie rzeczy nie bawił. Niemniej czytając recenzje książek historycznych  widać, że i współczesne tytuły  nie są pozbawione drobnych “wpadek”. Jest to rzecz normalna.  Natomiast nie powinna przysłaniać sprawy podstawowej - po co książka powstała i czy faktycznie spełnia swoje zadanie.

Ja mam swoje cele, o których nie będę się tu rozwodził, bo też nie o to chodzi, żeby Czytelnikom “wykładać kawę na ławę” i obrażać ich inteligencję. Natomiast chciałbym napisać dwa zdania o wizualizacjach, które rozumiem jako pokazanie czegoś, co nie zachowało się do naszych czasów. Książki naukowe, czy popularnonaukowe są ich w zasadzie pozbawione.  Jeśli pojawiają się ilustracje - to niezwykle schematyczne i toporne. Ktoś powie,  że historycy nie chcą być oskarżeni o konfabulacje i fantazjowanie, a  źródła z epoki są  niekompletne.. Ale przecież zawsze można w opisie obrazu umieścić stosowną informację o tym,że jest autorska, artystyczna  wizja, oparta na współczesnej wiedzy, lecz jednak dodajaca sporo od siebie. Ale tak się nie dzieje. Dlaczego? Czy wizualizacje są w ogóle potrzebne? Najwidoczniej Akademia już dawno temu uznała, że nie. 

Moje książki to jedna wielka wizja artystyczna, którą starałem się oprzeć na wiedzy, jaką udało mi się zdobyć. Nie jestem ekspertem w żadnym poruszanym przeze mnie  temacie i nigdy nie będę. Natomiast próbuję, na swoją miarę,  sprawić, żeby wiedza przekazywana przez ekspertów zaczęła obchodzić kogoś więcej  niż oni sami. Robię to w skromnym zakresie, ale jak na potrzeby mojego sumienia wystarczy.

A pteraz konkretny przykład.  W  Przeglądzie archeologicznym nr  64 z  2016 ukazał się artykuł “Domniemana karczma z wczesnośredniowiecznego zespołu osadniczego w kałdusie na Pomorzu Nadwiślańskim”. Tekst bardzo ciekawy, a opisane w nim znaleziska przeczą zupełnie siermiężno- przaśnej wizji piastowskiej Polski. (tekst to przeczytania tutaj https://rcin.org.pl/Content/61680/PDF/WA308_81026_PIII149_Domniemana-karczma-z_I.pdf ) Karczma datowana jest co prawda raczej na drugą połowę XI wieku, ale gród w Kałdusie miał być ważnym ośrodkiem władzy już za Chrobrego, a więc “taberna”, w takiej czy innej formie musiała istnieć już wtedy. A tak wygląda umieszczona w artykule jej rekonstrukcja  

 

A tu moja wizja:

 

Nie jest to jak widać naukowa rekonstrukcja. Raczej próba przedstawienia “typowego” układu urządzeń handlowych wczesnośredniowiecznej Polski (opisanych w innych publikacjach)  dla której Kałdus jest niejako pretekstem. Jeśli ktoś uznaje to za “bzdurę”, cóż - zawsze może zostać przy naukowych rozprawach, a obrazki pozostawić dzieciom. 

 I jeszcze na koniec cytat z artykułu::

“interesujące jest również, iż podobnie jak w budynku, tak i w najbliższym jego sąsiedztwie (obiekty 9, 26 i 34) zarejestrowano kolejne szczątki niedźwiedzia reprezentowane przez łapy i głowy, stanowiące przysmak kulinarny “

 

 

Po Czasy Piastów zapraszam na www.legendarz.pl, na www.basnjakniedzwiedz.pl albo na Allegro do FOTOMAG.

---

tagi: średniowiecze 

	Zyszko
	8 czerwca 2025 14:25

19     520    11 zaloguj sie by polubić